Tez-tez müxtəlif yaşa sahib insanlarla söhbət edirəm: onlar zahirən 20, 30, 40 yaşında olmaqlarına baxmayaraq,  daxilən uzaq uşaqlıq zamanında qaldıqlarını hiss edirəm. Məncə bu uşaqlıq dönəmində kifayət qədər sevginin olmamasının nəticəsidir və onlar bu sevgini axtarıb tapmayanadək elə o uşaqlıqlarından əl çəkməyəcəklər.

Hər bir yaş dönəminin öz təlabatı var, onda valideynlərin sevgi və qayğısı həyatımızın müxtəlif dönəmlərində çox əhəmiyyətlidir.

Gələcəkdə belə insanlarla əlaqə qurmaq çox çətindir. Münasibətlərdə özlərini aciz və zəif hiss etdiklərindən  başqalarını tez-tez inam, sevgi ilə bağlı sınağa çəkirlər.

Valideyinlər  çox vaxt övladlarının müstəqil inkişafına mane olurlar. Məsələn uşağın müstəqil görə biləcəyi işə müdaxilə və ya tam əksinə görə bilməyəcəyi  işə seyrici kimi qalmaqları balacalarda utanma hissini yaradır.

Bunun nəticəsində insanlar özlərini qiymətləndirə bilmir və ətraf mühitin onları idarə etməsinə gətirib çıxarır.

Valideyinlərin bu yaşda olan uşaqların müstəqil fəaliyyətini məhdudlaşdırılması və çox  cəza verilməsi uşaqlarda  günahkar hissinin formalaşmasına gətirib çıxarır.

Beləliklə belə insanlarda əzmkarlıq, qərarsızlıq problemini yaradır, nəticədə belə insanlar qarşılarına qoyduqları məqsədlərə çata bilmirlər. Özünü günahkar hissetmə hissi kişilərdə daha ağır nəticə verir hətta belə insanlarda seksual problemlərinin yaranmasına da gətirib çıxara bilər.

Bu yaş dönəmində əgər sizin uşağınızın bacarıqları ilə bağlı şübhəniz varsa və onu yaşıdları ilə müqayisə edib zəif göstərirsinizsə, uşağınızda təhsilə maraq hissi də öləcək.

Yaxşı olardı ki, övladınızın daxili məninə əlinizi uzadasınız və böyüməsinə yardımçı olasınız. Özünüzün uşaqlıq şəklinizi tapıb övladınıza göstərin və ya içinizdəki uşağı tapın və söhbət edin. atv.az